Συνέντευξη στο Kung Fu Portal

Συνέντευξη στο Kung Fu Portal (Αύγουστος 2011)

ΤΟ WU-SHU ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (Α)
ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΙΔΑΝΙΚΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ ΣΤΟ TAOLU

Βρισκόμαστε με τον Τορνεσάκη Μύρωνα, έναν από τους πιο έμπειρους αθλητές και σημαντικούς ανθρώπους στον χώρο του Wu Shu Kung Fu στην Eλλάδα, ευγενικός και με καλή διάθεση, του οποίου τα επιτεύγματα έχουν αναδείξει αυτή τη μικρή χώρα σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.

Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας αφιερώνεις, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη. Πες μας, για αρχή, λίγα λόγια για την πορεία σου στον χώρο των πολεμικών τεχνών.

Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τις πολεμικές τέχνες το 1994, σε μια περίοδο που άκμαζε παρά πολύ το Καράτε, και το Kung  Fu βέβαια, αλλά για αυτό ακούγαμε κυρίως από τις ταινίες του Bruce  Lee, δεν ήταν τόσο διαδεδομένο. Ξεκίνησα σχετικά μεγάλος, σε ηλικία 18 ετών. Πριν ασχολήθηκα με αλλά αθλήματα, όπως στίβο, ποδόσφαιρο, μου άρεσε να τρέχω μεγάλες αποστάσεις και γενικώς είχα πάντοτε μια πειθαρχεία στην προπόνηση, ότι και να έκανα. Το Kung  Fu το είχα στο μυαλό μου πολύ καιρό, και όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό, ζήτησα στον Δάσκαλο μου, τον Κυριάκο Ελευθερίου να έρθω στην σχολή του να δοκιμάσω. Θυμάμαι, εκείνη την περίοδο, δουλεύαμε μαζί σε ένα ξυλουργείο.

Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα αφού ξεκίνησα να προπονούμαι, είναι αυτό που ρωτάνε όλοι: 'σε πόσο καιρό θα μάθω να αμύνομαι;' Μου είπε: 'από εσένα εξαρτάται, μπορεί σε 3 μήνες, μπορεί σε 6 μήνες, μπορεί και παραπάνω". Ε, και είμαι ακόμα εδώ! (μας λέει χαμογελώντας). Αυτό ήταν το πρώτο κλικ, θεωρώ ότι ήμουν αρκετά συνειδητοποιημένος όταν το πρωτοξεκίνησα, το οποίο ήταν καλό. Δεν είχα βέβαια κάποιες βάσεις όπως όταν ξεκινάς από μικρός, δηλαδή να έχουν ανοίξει τα ισχία μου η να έχω τις διατάσεις που θα έπρεπε, για να πιάσω ένα καλό επίπεδο.

Σαν επαγγελματίας αθλητής, ποιές ήτανε οι αγωνιστικές σου διακρίσεις;

Τα πρώτα τέσσερα χρόνια ακολουθούσα το πρόγραμμα της προπόνησης αλλά δεν ήμουν εστιασμένος σε κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Κατέβαινα σε αγώνες, αλλά δεν με απασχολούσε και πολύ το αν θα κερδίσω. Έπαιζα semi contact τότε, δεν έκανα φόρμες. Το 1998 παρακολούθησα το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα WuShu στην Ελλάδα, και εκεί λοιπόν είδα τη πραγματικά γίνεται. Ρώτησα τον δάσκαλο μου 'Σίφου, αυτά γιατί δεν μας τα δείχνεις;΄ και μου απάντησε 'κάνεις λάθος, εσύ δεν προπονείσαι στα συγκεκριμένα πράγματα΄. Έτσι μου απέδειξε ότι χωρίς έναν σαφή στόχο δεν γίνεται να φτάσει κανείς ένα τέτοιο επίπεδο. Εγώ ήθελα να γίνω σαν αυτούς τους αθλητές, και να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα. 

Ποιές είναι οι εντυπώσεις σου από τις σημαντικότερες εμπειρίες που είχες στα Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Γουσού Κουνγκ Φου;

Από τότε, ξεκίνησα να κάνω μια εστιασμένη προπόνηση, ακλουθώντας αυστηρά ότι μου έλεγε ο Δάσκαλος, με αποτέλεσμα να κατεβαίνω σε αγώνες semicontact, sanda , taolu  και στο παραδοσιακό Κουνγκ Φου που έκανα τότε, μέχρι να βρίσκομαι συνέχεια στα μετάλλια. Ήταν πολύ μεγαλύτερες οι κατηγορίες τότε, με πιο πολλά άτομα και μεγαλύτερος ανταγωνισμός. Έρχεται λοιπόν το 2002 και το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μας μαθαίνουν τις διεθνής φόρμες οι Δάσκαλοι Δερβέντης, Υψηλάντης και Κιλκίς: ήταν το πρώτο πανευρωπαϊκό στο οποίο συμμετείχα, θυμάμαι διεξαγόταν στην Πορτογαλία.

Ήταν και η πρώτη χρόνια που η Ελληνική Ομοσπονδία μπορούσε να χρηματοδοτήσει την αγωνιστική αποστολή, ώστε να μας στείλει στο εξωτερικό. Εκεί πήρα το βάπτισμα, με μια 7η θέση στο Nangun. Ήταν το τρίτο μου αγώνισμα, στα αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα τη γινόταν. Επίσης, συμμετείχα στα Nanquan και στα Nandao. Οι άλλοι αθλητές ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, επαγγελματίες και αυτοί, αλλά με αυτήν την επιτυχία μου άρχισα να βλέπω ότι μπορώ.

Την επόμενη χρονιά (2003) πήγαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μακάο της Κίνας. Ήταν η πιο ολοκληρωμένη χρόνια από θέμα ομάδας, μαζί με τους αθλητές είχαν έρθει ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας, είχαμε επίσης δικό μας ιατρό, δημοσιογράφο κτλ. Εκεί συμμετείχα και στο Nangun και στο Nanquan. Όταν φτάσαμε στο γήπεδο (δύο μέρες πριν τους αγώνες) μου είπαν ότι θα έκανα προπόνηση την ίδια ώρα που θα έκαναν οι ομάδες της Ουκρανίας και της Ιαπωνίας. Εκεί ήταν που έπαθα το πρώτο σοκ! Όταν είδα τον Ιάπωνα αθλητή (ο οποίος κατέκτησε την 3η θέση στους 80 αθλητές) να κάνει φόρμα. Είπα στον εαυτό μου "τι είναι αυτό;" και "τι ήρθα εδώ να κάνω;".

Για αυτό τώρα προσπαθώ να προετοιμάσω τους αθλητές μου, να αντιμετωπίσουν αυτό το σοκ, που όλοι το παθαίνουν. Έκανα λοιπόν ότι μπορούσα, προσπάθησα να βγάλω την φόρμα μου όσο το δυνατόν καλύτερη, παρότι ήξερα πως δεν μπορώ να συναγωνιστώ με τέτοιους αθλητές. Το σημαντικότερο για μένα όμως, ήταν το ότι κατάφερα να βγάλω το 100% της επίδοσης μου.

Την επόμενη χρονιά, το 2004, πήγα μόνος μου και με δικά μου έξοδα στο Πανευρωπαϊκό στην Μόσχα της Ρωσίας, διότι δεν υπήρξε δυνατότητα χρηματοδότησης. Συμμετείχα σε τρία αγωνίσματα, κατακτώντας μια 6η και μια 7η θέση. Τότε ήταν που αρχίσαμε να ξεφεύγουμε από τις βασικές ρουτίνες και να μπαίνουμε στις ελεύθερες φόρμες, ήταν το στάδιο μετάβασης. Μετά τη Μόσχα ήρθε το Hanoi (στο Βιετνάμ, το 2005) όπου πήγα πάλι μόνος μου με δικά μου έξοδα και μια μικρή οικονομική βοήθεια από τον τότε Πρόεδρο κ. Αθανασίου. Δεν υπήρχε άλλος Έλληνας αθλητής στα taolu. Έκανα μια καλή παρουσίαση, το επίπεδο όμως είχε ξεφύγει. Οι αθλητές έβγαζαν όλα τα βασικά ακροβατικά και τις ελεύθερες ρουτίνες, επιτέλους η καλλιτεχνική μαχητικότητα του καθενός εκφραζότανε ελεύθερα: αυτό ήταν το έναυσμα το οποίο με παρότρυνε να ασχοληθώ περισσότερο.

Όσον αφορά το μοντέρνο WuShu πιστεύω ότι μετά από ένα σημείο δεν υπήρξε μεγάλη απήχηση και το συνεχίσαμε πολύ λίγα άτομα. Τρείς σχολές ήταν μόνο που δούλευαν το μοντέρνο, ίσως να ήμουν ο μόνος αθλητής ο οποίος το αντιπροσώπευε για 3 - 4 χρόνια στο εξωτερικό. Γυρνώντας από το Hanoi, άρχισα να δουλεύω πιο συστηματικά, με την παρότρυνση της συζύγου μου, αποφάσισα να φύγω για την Κίνα.

Είχα ήδη πάρει κάποια μαθήματα στα Κινέζικα (Πινγίν) για κάποια χρόνια, σε περίπτωση που θα αποφάσιζα να φύγω, έτσι παράτησα τα πάντα και έφυγα από μια καλή δουλειά ως τοπογράφος. 'Άλλαξα την καθημερινότητα μου, άφησα πίσω μου δάνεια (τα οποία είχα πάρει για να καταφέρω να συμμετάσχω στα διάφορα πρωταθλήματα) και έφυγα για να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά είχε σημασία για μένα. Μάζεψα ότι χρήματα είχα στην άκρη και ότι περίσσευε από τις κάρτες και πήγα για 4 μήνες στην Guangxi. Έκανα μια πολύ καλή προετοιμασία, πιστεύω πως ξεπέρασα τα όρια του εαυτού μου, πήγα στο Πανευρωπαικό πρωτάθλημα στην Ιταλία το 2006 όπου κατέκτησα μια 9η, μια 11η και μια 7η θέση στο Nandao. Το επίπεδο των αθλητών είχε ανέβει παράλληλα σε όλη την Ευρώπη, διότι πολλοί αθλητές κάνανε το ίδιο πράγμα και χαίρομαι που τους γνώρισα στην εξέλιξη αυτή.

Tο 2007 μπήκα στην διαδικασία να συμμετάσχω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Πεκίνο. Θεωρούσα ότι θα ήταν η τελευταία μου χρόνια διότι ήμουν ήδη 32 ετών. Εφόσον, όμως, με την σύζυγο μου την Έλλη και τον κουμπάρο μας τον Θάνο, κάναμε ένα πολύ καλό πρόγραμμα, πετύχαμε να αποκτήσουμε μια χορηγία και κατάφερα να πάω για άλλους 3 μήνες στην Guangxi για να προπονηθώ. Αυτή τη φορά πήγα πολύ καλύτερα προετοιμασμένος και η απόδοση μου από την μέση - κατώτερη κατάταξη (80 - 90 από τους 100 αθλητές), ανέβηκε στους πρώτους τριάντα, 28ος στους 100 παγκοσμίως για την ακρίβεια. Έκανα μεγάλο άλμα, μετά από μια χρονιά σκληρής δουλειάς, γύρισα στην Ελλάδα με αυτήν την εμπειρία.

Πως αποφάσισες από επαγγελματίας αθλητής, να κάνεις το βήμα ώστε να γίνεις Εκπαιδευτής και Προπονητής της Εθνικής Ελλάδος;

Εκείνη την περίοδο ήτανε που έκανα ένα διάλλειμα περίπου 2 ετών από τον χώρο, διότι αντιμετώπισα ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα υγείας, καρκίνο στους λεμφαδένες. Το πρόβλημα όμως ξεπεράστηκε, η αγάπη μου για αυτό το άθλημα με επανέφερε στην προπόνηση και στην προσπάθεια να ανακάμψω και να ξαναχτίσω τον μυϊκό ιστό τον οποίο έκαψαν οι χημειοθεραπείες. Όταν ο κ. Σταμούλης ανέλαβε την προεδρία, η Ομοσπονδία μου προσέφερε θέση στην τεχνική επιτροπή. Δεν ήξερα ακριβώς τι θα έκανα, ούτε είχα μεγάλη διδακτική εμπειρία, παρόλα αυτά είχα καλή θέληση και ένιωσα ότι μπορούσα να προσφέρω.

Ο πρώτος που με παρότρυνε να κάνω μαθήματα, και οφείλω να το πω, είναι ο Δημήτρης Μαντάς, ο οποίος έκανε sanda και μου ζήτησε να μάθει. Ακόμα και πριν τελειώσω με τις χημειοθεραπείες, είχα πάει στην Πολωνία ως διαιτητής. Άρχισα να ασχολούμαι με την Ομοσπονδία σαν διαιτητής στα πρωταθλήματα, σαν ευρωπαϊκός κριτής. Ήξερα καλά το άθλημα, είχα την αθλητική εμπειρία, όπως είχα κάνει και πολλά σεμινάρια, παρόλο που αδυνάτησα να κάνω προπονήσεις, συνέχισα να είμαι μέσα στον χώρο γιατί το αγαπούσα.

Με βοήθησε και ο κ. Σταύρος Στόφυλας με τον οποίον ήμασταν μαζί στην Τεχνική Επιτροπή, δυνατός και σαν χαρακτήρας αλλά και σαν αθλητής, φτιάξαμε μια πολύ ωραία ομάδα στην οποία έχω εμπιστοσύνη. Άρχισα να καταλαβαίνω το πως λειτουργεί η Ομοσπονδία, σιγά σιγά ξεκινώντας από τον Δημήτρη δημιουργήθηκε ένα τμήμα, προχώρησαν αρκετά άτομα και εγώ απ' το πουθενά άρχισα να διδάσκω. Είπα να ασχοληθώ πια μόνο με το μοντέρνο, διότι σε αυτό ήμουν καλός και αυτό αγαπούσα και αγαπάω ακόμα. Άρχισα να εξασκούμαι ξανά και να έχω ζήτηση στα μαθήματα, όπως και για ιδιαίτερα. Αυτό άρχισε να εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, δίνοντας μου την δυνατότητα να ακολουθήσω μια άλλη, καινούργια πορεία. Επίσης συνεργάζομαι με τον Αθλητικό Σύλλογο Άτραπό΄ όπου διδάσκω φόρμες Ταολού στο τμήμα Γουσού. Τέλος, σαν ομάδα, συνεχίζουμε δυναμικά έως σήμερα, με νέα προγράμματα και προτάσεις, με νέες ιδέες, εμπλουτισμένοι ακόμα περισσότερο από την εμπειρία του περασμένου Οκτωβρίου, όταν ως Εθνική Ελλάδος λάβαμε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γουσού, το οποίο διεξάχθηκε στην Άγκυρα της Τουρκίας.

Υπέροχα! Ευχόμαστε καλή επιτυχία στην πορεία της σταδιοδρομίας σας, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο. Τέλος, ας κλείσουμε με ένα άλλο θέμα: κατά την γνώμη σου, ποια είναι η κατάσταση του Wu Shu στην Ελλάδα;

Όπως καταλαβαίνετε, το πρώτο και κυριότερο θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Όταν υπήρχαν χρήματα έγινε μια πολύ καλή και δυνατή προσπάθεια από την προηγούμενη Τεχνική Επιτροπή της Ομοσπονδίας. Κάποια στιγμή, όμως, τα χρήματα άρχισαν να μειώνονται, οπότε παρά τις προσπάθειες που είχαν γίνει, χωρίς της απαραίτητες χορηγίες δεν μπορούσε να επιτευχτεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όπως ανέφερα προηγούμενος, η Ελληνική Ομοσπονδία είχε ανακάμψει για μια ορισμένη περίοδο, υπήρχαν πολλά Σωματεία και αρκετοί αθλητές σε κάθε Σύλλογο, αλλά τώρα δυστυχώς υπάρχει μια φθίνουσα κατάσταση. Πέρα από τους οικονομικούς λόγους και την τωρινή αποχή ενδιαφέροντος από την Πολιτεία, βρισκόμαστε σε έναν κύκλο όπου πολλοί παλιοί δάσκαλοι έχουν κουραστεί πια και κορεστεί. Έχω την αίσθηση όμως ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι με μια πολύ διαφορετική αντίληψη, οι οποίοι πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, έχουν όρεξη για μάθηση και βέβαια έχουν την στήριξη από την παλιά γενιά. Γι' αυτό είμαστε ακόμα εδώ και συνεχίζουμε. Έχουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, και αυτή τη στιγμή κάνουμε πολύ καλή και σκληρή δουλειά. Το σημαντικό είναι ότι έχει δημιουργηθεί μια δυνατή ομάδα, στην οποία πιστεύω, από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα θέματα λύνονται σταδιακά.

Sifu Μύρων, σε ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο που μας αφιέρωσες για αυτή την συνέντευξη. Μάθαμε πολλά σήμερα και χαιρόμαστε που άνθρωποι σαν εσένα υπάρχουν και αγωνίζονται διαρκώς για έναν σκοπό, εκπαιδεύοντας την νεολαία και αναδεικνύοντας την χώρα μας στο εξωτερικό.

Η χαρά είναι δική μου που ενδιαφερθήκατε να συνεισφέρετε στην εξάπλωση αυτής της Τέχνης στην Ελλάδα, με τέτοιο άμεσο και πρωτότυπο τρόπο. Το Kung Fu Portal είναι όντος ένα εύχρηστο εργαλείο αναζήτησης και πληροφόρησης. Ευχαριστώ.